Είναι γνωστός
ο αγώνας της Εκκλησίας (Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία του Χριστού, όπως
αναφέρεται στο Σύνταγμα άρθρο: 3 παρ. 1)κατά των άλλων δογμάτων ή θρησκειών,
που λειτουργούν στην Ελλάδα, και προσπαθούν, με τη σειρά τους, να
προσεταιριστούν ή να προσηλυτίσουν άτομα στο ποίμνιό τους. Σκοπός αυτού του
άρθρου, όμως, δεν είναι να καταδικάσει ή
να «ευλογήσει» τις προσπάθειες της μεν ή των δε, αλλά έχει σκοπό να αναδείξει
μία διαμάχη, που συμβαίνει και στις μέρες μας και έχει πλέον ενυλωθεί σε νομικό
κείμενο και δη του Συμβουλίου της Επικρατείας. (αριθμός απόφασης: 549/2016, Δ’
Τμήμα του Σ.τ.Ε) Με λίγα λόγια, πλέον, η διαμάχη αυτή δεν είναι μόνο μέρος του
«Κώδικα Ντα Βίντσι» ή άλλων μυθιστορημάτων, αλλά είναι ζώσα και στη σύγχρονη
εποχή.
Η έναρξη της
διαμάχης σχετίζεται με τον ισχυρισμό του Μητροπολίτη Πειραιώς ότι ο Υπουργός
Οικονομικών παρέλειψε να προβεί σε αυτεπάγγελτο έλεγχο περί της διάλυσης του
σωματείου με την ονομασία «Τεκτονικό Ίδρυμα», όπως το άρθρο 118 παρ. 2 του
Αστικού Κώδικα ορίζει:
«αν έχει παρεκκλίνει από το σκοπό του, ή αν
ο σκοπός ή η λειτουργία του έγινε παράνομος ή ανήθικος ή αντίθετος προς τη
δημόσια τάξη».
Κατά το
Μητροπολίτη Πειραιώς το εν λόγω σωματείο
«δεν έχει ως πραγματικό σκοπό την
πραγματοποίηση φιλανθρωπικών έργων, σύμφωνα με το ιδρυτικό του διάταγμα, αλλά
την ίδρυση, λειτουργία και συντήρηση μασονικών στοών και την προώθηση της
λατρείας του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος (Μ.Α.Τ.Σ.), ο οποίος
«οντοποιείται στο πρόσωπο του Εωσφόρου. Το ίδιο ως άνω ίδρυμα, κατά τους
ισχυρισμούς του αιτούντος, προωθεί τη θρησκευτική παραδοχή του Σατανισμού, ο
οποίος αποτελεί μη γνωστή θρησκεία, αντικείμενη στη δημόσια τάξη και, συνεπώς,
μη προστατευόμενη από το άρθρο 13 του Συντάγματος, εντός δε του εν λόγω
ιδρύματος, το οποίο είναι παγανιστικός ναός, πραγματοποιούνται μυήσεις στο
μυσταγωγικό σύστημα της μασονίας, η οποία αποτελεί θρησκευτική συνωμοτική
οργάνωση.»
Παρόλα αυτά,
το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι η ιδιότητα του Μητροπολίτη αλλά και του
μέλους της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας δε θεμελιώνει από μόνη της την
ύπαρξη έννομου συμφέροντος (δηλαδή ποια είναι η ζημία που υφίσταται κάποιος από
πράξη ή παράλειψη του εναγομένου) αλλά και δε στοιχειοθετούνται επαρκώς οι
ισχυρισμοί του ενάγοντος:
Έτσι
λοιπόν η εν λόγω αγωγή του Μητροπολίτη Πειραιώς χαρακτηρίστηκε
«απορριπτέα ως απαράδεκτη, λόγω ελλείψεως
εννόμου συμφέροντος του αιτούντος»
Εν
κατακλείδι, θα μπορούσαμε να πούμε με ασφάλεια, που εκπορεύεται από δικαστική
απόφαση, ότι η διαμάχη μεταξύ της επίσημης Εκκλησίας και άλλων δογμάτων-θρησκειών-φιλοσοφικών
θεωρήσεων δεν αποτελεί θεωρία συνωμοσίας ή προϊόν ενός φαντασιόπληκτου
συγγραφέα, αλλά υφέρπει και επηρεάζει, με τον τρόπο της, τις σχέσεις των μερών,
δημιουργώντας έναν ιδιότυπο ανταγωνισμό θέσεων, που πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε
ή τον προσπερνάμε.
Επιστημονικά,
βέβαια, η απόφαση είναι σωστή καθότι ελλείψει εννόμου συμφέροντος και δυσκολίας
απόδειξης των πραγματικών ισχυρισμών κανείς δεν καταδικάζεται σε τίποτα.
Κυνήγι
μαγισσών από την πλευρά της Εκκλησίας, λοιπόν, ή μάχη του Καλού εναντίον του
Κακού…; Δεν έχει σημασία, σύμφωνα με το σκοπό του παρόντος άρθρου, αλλά ότι η
διαμάχη είναι εδώ και είναι ζωντανή.
Πηγή:
Νομικό Βήμα, τόμος 64, τεύχος:6, Ιούλιος-Αύγουστος 2016, σελ:1515