Συμβατικό μισθωτήριο ή ηλεκτρονικό; Τι ισχύει;

Η σχέση εκμισθωτή και μισθωτή ρυθμίζεται από τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα 574 επόμενα. Έτσι, συγκεκριμένα«ο εκμισθωτής έχει την υποχρέωση να παραχωρήσει στο μισθωτή τη χρήση του πράγματος για όσο χρόνο διαρκεί η μίσθωση και ο μισθωτής να καταβάλει το συμφωνημένο μίσθωμα».

Η μισθωτική σχέση ρυθμίζει μια σειρά από λεπτομέρειες που αφορούν τη χρήση του μισθίου, τι συμβαίνει σε περίπτωση φθοράς, ποιος καλείται να πληρώσει λογαριασμούς ή βλάβες, εάν επιτρέπεται ή όχι η υπομίσθωση, τον τρόπο καταβολής του μισθώματος και μπορεί να ρυθμίσει ειδικότερα ζητήματα, ανάλογα με τη φύση του μισθίου.

Επικρατεί, ωστόσο, η αντίληψη ότι το ηλεκτρονικό μισθωτήριο που συμπληρώνεται από τον εκμισθωτή ή από τον λογιστή του και γίνεται αποδεκτό από το μισθωτή θα μπορούσε να υποκαταστήσει το συμβατικό μισθωτήριο και αυτό κυρίως για λόγους οικονομίας και ταχύτητας των συναλλαγών.

Η παραπάνω αντίληψη είναι εσφαλμένη. Και αυτό επειδή το ηλεκτρονικό μισθωτήριο συνάπτεται ηλεκτρονικά για φορολογικούς και μόνο λόγους. Είναι δηλαδή μια απόδειξη ότι ο συγκεκριμένος εκμισθωτής μισθώνει ένα ακίνητο και αυτό γνωστοποιείται στην εφορία του.

Το ηλεκτρονικό μισθωτήριο δεν υποκαθιστά το συμβατικό και αυτό επειδή δε ρυθμίζει μια σειρά ειδικότερων θεμάτων, όπως αυτά ενδεικτικά αναφέρθηκαν πιο πάνω. Προς απόδειξη των ανωτέρω, ακόμα και η ίδια η ΑΑΔΕ το αναφέρει αυτό.

Έτσι, λοιπόν, το πιο ασφαλές για τον εκμισθωτή και το μισθωτή θα ήταν η σύναψη τόσο του συμβατικού όσο και του ηλεκτρονικού μισθωτηρίου. Το συμβατικό μισθωτήριο καθορίζει τις σχέσεις μεταξύ τους και τον τρόπο επίλυσης τυχόν διαφορών μεταξύ τους και το ηλεκτρονικό μισθωτήριο γνωστοποιεί στις αρμόδιες φορολογικές υπηρεσίες την ύπαρξη σχέσης μίσθωσης των φορολογουμένων. 

Θάνατος. The next big thing.

Ένα από τα πιο καυτά θέματα που θα συζητηθούν τον επόμενο καιρό είναι το δικαίωμα στο θάνατο. Δεν πρόκειται για την περίπτωση της αυτοκτονίας, την αφαίρεση της ζωής, που διαπράττει κάποιος εσκεμμένα, αλλά για την υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Αυτήν, δηλαδή, που ένας ασθενής, αισθανόμενος αφόρητους πόνους, λόγω ανίατης ασθένειας, ζητά από κάποιο συγγενικό πρόσωπο ή γιατρό να προβεί σε πράξη αφαίρεσης της ζωής του πρώτου. Σκοπός του παρόντος  άρθρου είναι απλώς να καταγράψει κάποιες σκέψεις και να αναρωτηθεί.

Το ζήτημα αυτό, λοιπόν, αντιμετωπίζεται στην Ελλάδα αρνητικά και σε επίπεδο ποινικού δικαίου αποτελεί αξιόποινη πράξη, που τιμωρείται με φυλάκιση έως πέντε χρόνων. Χαρακτηριστικά το άρθρο 301 του ελληνικού ποινικού κώδικα αναφέρει: «Όποιος με πρόθεση κατέπεισε άλλον να αυτοκτονήσει, αν τελέστηκε η αυτοκτονία ή έγινε η απόπειρά της, καθώς και όποιος έδωσε βοήθεια κατ’ αυτήν, τιμωρείται με φυλάκιση».

Σαφώς, υπάρχουν επιχειρήματα είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Τα επιχειρήματα προς την θετική αντιμετώπιση της ευθανασίας σχετίζονται με την ίδια την κατάσταση του ασθενούς, που θα μπορούσαν να αποδοθούν με το ερώτημα: «και εάν τα φάρμακα δεν πιάνουν, τι άλλο να κάνεις;» Όταν, δηλαδή, η κατάσταση του ασθενούς είναι τέτοια, που δεν αφήνει περιθώρια για εναλλακτικές θεραπείες, ποιος θα μπορούσε να αντέξει να βλέπει τον αγαπημένο του να βασανίζεται; Επιπλέον, εφόσον υπάρχει η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή, γιατί να μην υπάρχει και η υποβοηθούμενη ευθανασία, η οποία θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί υπό αυστηρές ιατρικές προϋποθέσεις και εννοείται σε συγκεκριμένο χώρο, κυρίως νοσοκομείου;

Από την άλλη πλευρά, η επιχειρηματολογία κατά της ευθανασίας είναι, κυρίως, θρησκειολογικού περιεχομένου και συνίσταται στο ότι το σώμα, εν τέλει, δε μας ανήκει, αποτελεί «ιδιοκτησία» του Θεού και άρα δεν έχουμε το δικαίωμα να τερματίσουμε τη ζωή με κανέναν τρόπο. Μόνο ο Θεός είναι αυτός που παίρνει και δίνει τη ζωή και κανένας άλλος. Εκφράζονται, επίσης, και φόβοι για «διαφήμιση» της ευκολίας αφαίρεσης της ζωής και εμπορευματοποίησή της. Τέλος, πολλοί είναι αυτοί που διατείνονται ότι έχουν γίνει πολλές παραχωρήσεις εξαιτίας του «δικαιωματισμού». Πόσο πια;

Εάν αξιολογήσουμε τις δύο πλευρές, θα διαπιστώσουμε ότι η μία διαθέτει ιατρικά-επιστημονικά επιχειρήματα, ενώ η άλλη, κυρίως, μεταφυσικά. Και οι δύο πλευρές αξίζουν το σεβασμό μας. Γιατί, κρίνοντας την μία πλευρά, θα αναρωτιόμασταν πόσος πόνος είναι αρκετός για να θελήσει κάποιος να ζητήσει τον τερματισμό της ζωής του; Αλλά και πόσο πραγματικά σκέφτεται κανείς καθαρά, έχει διαύγεια, ή διαφορετικά, πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα, ώστε να αιτηθεί κάτι τέτοιο; Επίσης, καταφεύγοντας στην «εύκολη» λύση της ευθανασίας πόσο εξελίσσεται η ιατρική επιστήμη, με σκοπό την ανακάλυψη νέων φαρμάκων, που θα καταπολεμούσαν, σήμερα τουλάχιστον, ανίατες ασθένειες;

Από την άλλη, η Εκκλησία έχει, ήδη, δεχτεί τον πολιτικό όρκο στα δικαστήρια, τον πολιτικό γάμο ή το πολιτικό διαζύγιο είτε την καύση των νεκρών είτε το γάμο των ομοφυλοφίλων. Οπότε μια επιπλέον παραχώρηση σε τι θα έβλαπτε το κύρος της; Τέλος, υπάρχει ιερωμένος που αναρωτιέται εάν το παιδί, που πρόκειται να βαφτίσει γεννήθηκε με φυσιολογικές συνθήκες τοκετού ή με υποβοηθούμενη αναπαραγωγή;

Το δικαίωμα στο θάνατο, λοιπόν, θα είναι το «next big thing» για την ελληνική κοινωνία. Γιατί, ήδη, σε χώρες όπως η Ιταλία και η Ολλανδία έχει ήδη ανοίξει η συζήτηση και έχει χαραχτεί κατεύθυνση υπέρ του δικαιώματος της ευθανασίας με προϋποθέσεις φυσικά. Κάποια στιγμή θα μάς χτυπήσει την πόρτα και εδώ στην Ελλάδα. Είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε χωρίς δογματισμό και προκατάληψη αλλά και να μελετήσουμε σε βάθος τις εμπειρίες των άλλων κρατών για το ζήτημα;